Καταστρέφεται το μοναδικό ζωοκίνητο λιοτρίβι της Βάχλιας

 Αυτό το μοναδικό ζωοκίνητο λιοτρίβι του χωριού μας, που ανήκε στον Θεόδωρο Αγγελόπουλο, σταμάτησε τη λειτουργία του εδώ και πολλά χρόνια, μη ακολουθώντας την σύγχρονη τεχνολογία. 

Τα λιθάρια ακούνητα...εκεί που τ΄άφησε το άλογο...κάπου στη δεκαετία του ΄60. Τα μόνα που κουνήθηκαν είναι τα ξύλα της σκεπής και οι πέτρες των τοίχων...που έχουν υποχωρήσει, καθιστώντας το κτίριο όπου στεγάζεται το "λιτριβιό" επικίνδυνο για τους περαστικούς...

Για συντήρησή του... δεν γίνεται λόγος...Αντίθετα, αυτό που συζητείται, είναι η κατεδάφισή του!!! 

Ως θετικό στοιχείο μπορεί να θεωρηθεί μόνο η είδηση ότι, οι ιδιοκτήτες του παραχωρούν στην τοπική κοινότητα Βάχλιας, τον εξοπλισμό του λιτριβιού (λιθάρια, πιεστήριο κλπ.) 

Τη διατήρηση και αξιοποίηση αυτής της προβιομηχανικής ιστορίας του χωριού μας, είναι ευθύνη όλων μας να την υποστηρίξουμε...

Αριστερά, το «αλώνι» με τα δύο λιθάρια όπου γινόταν η σύνθλιψη της ελιάς.

Τα λιθάρια γύριζαν με τη βοήθεια μουλαριού ή αλόγου. Ο πολτός της ελιάς (ζυμάρι) έπεφτε σε μια δεξαμενή (γούρνα) και από εκεί τοποθετούνταν απλωμένος σε τορβάδες (υφασμάτινοι φάκελοι).

Στη φωτογραφία δεξιά, το σιδερένιο «πιεστήριο».

Οι «τορβάδες» με το «ζυμάρι» στοιβάζονταν ο ένας πάνω στο άλλο, στο πιεστήριο.

Η πίεση, για να στυφτεί ο πολτός, γινόταν με την άσκηση μυϊκής δύναμης στον «ξύλινο εργάτη», που τοποθετούνταν στην στεφάνη που κινεί την πλάκα ή με συρματόσχοινο που το τραβούσε ένα μαγκάνι.  

Ι.Ν. Αγίου Νεκταρίου Βάχλιας

Φωτογραφία αρχείου

Με την παρουσία λιγοστών κατοίκων  τελέστηκε σήμερα 9/11/2014 η Θεία Λειτουργία στον εορτάζοντα Ιερό Ναό του Αγίου Νεκταρίου Βάχλιας.

  

Η ιστορία της κατασκευής του ναού έχει ενδιαφέρον.

Η σκέψη για την ανέγερση του ιερού ναού, ήρθε στον ιερέα Θεόδωρο Μποτή το έτος 1965. Μόνο που η αρχική σκέψη ήταν, να γίνει ένας ναός αφιερωμένος στην Κοίμηση της Θεοτόκου… και αυτό, με αφορμή την μη ικανοποιητική προσέλευση των πιστών κατά την εορτή του 15Αύγουστου στην Παναγιά στο Πήδημα (πλησίον του Φράγματος του Λάδωνα). Αιτία, η μεγάλη απόσταση απ΄ το χωριό σε συνδιασμό με την ζέστη του καλοκαιριού όπου έκαναν το πήγαινε – έλα με τα πόδια μια μεγάλη ταλαιπωρία (εκείνη την εποχή τα αυτοκίνητα ήταν ελάχιστα) (1).

Η σκέψη λοιπόν ήταν να γίνει μεταξύ των δύο οικισμών της Βάχλιας, ένας ναός για να τιμάται η Κοίμηση της Θεοτόκου. Μάλιστα, η υποβληθείσα σχετική αίτηση στην Ιερά Μητρόπολη εγκρίθηκε από το Μητροπολιτικό Συμβούλιο.

Το οικόπεδο στο οποίο θα ανεγειρόταν ο ναός, δώρισε  ο Γεώργιος Αγγελόπουλος από την Πέρα Βάχλια. Σύμφωνα με τον ιερέα Θεόδωρο Μποτή, στις 8 Νοεμβρίου 1965, ο ίδιος υπέδειξε σε δύο εργάτες το σημείο όπου θα εργάζονταν (2). Η συνέχεια του έργου ανατέθηκε επί «αποκοπή» στον Χαράλαμπο Γαλάνη, ενώ το χτίσιμο του ναού ανέλαβε ο εμπειροτεχνίτης (και ιεροψάλτης επί σειρά ετών) Παρασκευάς Αντ. Καλύβας.

Οι μερικές αντιδράσεις για την ανέγερση του ναού (κυρίως από τους καταστηματάρχες) αλλά και η προτροπή συνοδευόμενη με δωρεά κάποιου χρηματικού ποσού, του Νικολάου Μποτή (Μπολώτη) προς τον άνω ιερέα, να κατασκευαστεί ναός αφιερωμένος στον «Άγιο της εποχής μας» δηλαδή τον Άγιο Νεκτάριο, έπεισαν τον Παπα-Θεόδωρο να ζητήσει από την Μητρόπολη την αλλαγή αυτή, όπως και τελικά έγινε. (3)

Έτσι οι εργασίες για την ανέγερση του ναού, αφιερωμένου πλέον στον Άγιο Νεκτάριο, συνεχίστηκαν από τον εμπειροτεχνίτη Παρασκευά Καλύβα, με βοηθούς κατά διαστήματα τον Ιωάννη Αντωνόπουλο, την Ελένη Καλύβα και τον Γεώργιο Γιαννακόπουλο (4). Βεβαίως σ’ όλα τα στάδια κατασκευής του, συνεχής ήταν η βοήθεια (άνευ αμοιβής) που Παπα-Θεόδωρου.

Τα εγκαίνια του ναού έγιναν το καλοκαίρι του 1967 από τον Μητροπολίτη Ευστάθιο, παρουσία πλήθος κόσμου. Τα πρώτα χρόνια προσέρχονταν πολλοί προσκυνητές από διάφορα μέρη της Γορτυνίας αλλά και των Καλαβρύτων.

Στην εκκλησία του Αγίου Νεκταρίου γίνεται η Ανάσταση, όπου οι Βαχλαίοι γιορτάζουν όλοι μαζί τη μεγαλύτερη  γιορτή της Εκκλησίας μας.

Σημειώσεις:

1. Θεόδωρου Γ. Μποτή. Στην Λεωφόρο της ζωής. Εκδόσεις βεργίνα, σελ 93.

2. Σύμφωνα με μαρτυρία του Χρήστου Π. Ασημακόπουλου, αυτός μαζί με τον Πέτρο Σιέττο ήταν εκείνοι που έριξαν την πρώτη "κασμαδιά" για την διαμόρφωση του χώρου.

3. Ο Νεκτάριος ανακυρήχθηκε Άγιος στις 20 Απριλίου 1961 από τον Οικουμενικό Πατριάρχη Αθηναγόρα.

4. Την εποχή εκείνη, το ημερομίσθιο του τεχνίτη ήταν 150 δραχμές (του εργάτη 60 δραχμές). Θεόδωρου Γ. Μποτή. Στην Λεωφόρο της ζωής. Εκδόσεις βεργίνα σελ. 101.

Τέτοια μελαγχολία...

Δεν μπήκε καλά – καλά ο χειμώνας κι όμως έδειξε τις άγριες διαθέσεις του νωρίς...

Ένας κεραυνός που χτύπησε προ δεκαημέρου περίπου το χωριό μας, είχε ως αποτέλεσμα να καούν 50-60 λάμπες σε κολώνες της ΔΕΗ  που χρησιμοποιούνται για το δημοτικό φωτισμό και να βυθιστεί ο οικισμός στο σκοτάδι.

Έτσι, το περασμένο Σάββατο που βρέθηκα στη Βάχλια, όταν άρχισε να σκοτεινιάζει, το χωριό έμοιαζε τόσο διαφορετικό απ’ ότι το γνώριζα μέχρι τώρα…

Το σκοτάδι το έκανε να φαίνεται ακόμα πιο έρημο απ΄ ότι είναι…

Ιδίως όταν αντίκρισα στη γειτονιά μου, αυτό το αρχοντόσπιτο που εδώ και χρόνια προσπαθεί να σταθεί όρθιο, να μην καταρρεύσει όπως αρκετά άλλα... η συγκίνηση δεν άργησε να έρθει...

Τέτοια μελαγχολία δεν έχω ξανανιώσει στον τόπο που γεννήθηκα…